Litery

Ewa Landowska:
„Nad konstrukcją litery, jej ostatecznym kształtem pracowałam przez kilka lat. Początkowo naturalne wydawało mi się bezpośrednie odniesienie do najlepszych przykładów szkoły przedwojennej. Wtedy pisano piękniej, bo też uczono się pisać na podstawie uproszczonej kursywy angielskiej. Szybko jednak zdałam sobie sprawę z tego, że powrót do przedwojennej tradycji nie bardzo ma szanse powodzenia. Być może na małą skalę tak, ale mnie chodziło o stworzenie litery, która mogłaby być dostępna dla każdego. A nauka pisania, wymagająca takich narzędzi jak: stalówka, obsadka, kałamarz, bardzo dobrej jakości papier, zostałaby ograniczona do bardzo wąskiego grona odbiorców. Ponadto chciałam też, aby nauka pisania oparta na nowej konstrukcji litery szkolnej przystawała do czasów współczesnych. Aby wygląd litery i sposób jej kreślenia nie odstawał od wymogów, jakie stawia rzeczywistość.
I nie chodzi o źle pojęty kompromis. Nauka pisania w dalszym ciągu jest (i zawsze będzie) wymagająca. Zawsze podkreślam, że jest jak nauka gry na instrumencie. Trzeba ćwiczyć dużo i regularnie (codziennie). Jedna godzina w tygodniu i wakacyjna przerwa od pisania nie rozwijają tej umiejętności, a sam wygląd litery nie wystarczy, aby nauczyć się pisać pięknie.
Umiejętności pisania nie należy mylić ze znajomością kształtu litery. Bardzo często zdarza się dziś, że dzieci, owszem, wiedzą, jak wygląda litera, niestety nie potrafią jej napisać w poprawny sposób. Odwzorowują literę czasami w kuriozalny sposób.
Dlatego przygotowałam podręcznik dla nauczycieli i rodziców, z którego można dowiedzieć się w jaki sposób pisać daną literę i na co, podczas nauki, zwrócić uwagę.

Wygląd litery, a przede wszystkim rozwiązania konstrukcyjne pomyślałam tak, aby proces pisania był intuicyjny i swobodny. Pozwala on również na indywidualny wybór pomiędzy pismem wąskim a szerokim, pochylonym a prostopadłym. Łączenia pomyślałam w taki sposób, aby wspomagały pisanie płynne i szybkie, a potrzeba oderwania ręki, aby tę płynność usprawniała (aby była jak oddech podczas mówienia czy śpiewania).
Co jednak najważniejsze, zależało mi na stworzeniu litery, która da podstawę do wyprowadzenia indywidualnego charakteru pisma.
Jest to litera, którą, jeśli opanować do perfekcji (pisania swobodnego) i używać jej w kolejnym etapie procesu nauki pisania, etapie kształtowania się charakteru pisma, wpłynie ona znacznie na ten proces i zaowocuje ładnym, czytelnym i swobodnym charakterem pisma.”